Het overkwam Linda (haar werkelijke naam is anders). Zij was directiesecretaresse van een middelgroot bedrijf. Haar indruk was dat zij weg moest, omdat een nieuwe directeur haar klaarblijkelijk niet mocht en meende de secretariaatswerkzaamheden zelf wel aan te kunnen. Van disfunctioneren was helemaal geen sprake gezien haar goede beoordelingen in het verleden. Normaal gesproken is in zo’n situatie altijd wel een passende oplossing binnen het bedrijf te vinden. Nu dus niet. Linda was ziedend, maar realiseerde zich wel dat als de directie zo’n weg is ingeslagen geen moedertje lief er meer wat aan kon doen. Op kosten van het bedrijf mocht zij een financiële planning laten maken op basis van haar toekomstige financiële omstandigheden. Op die manier kwam zij bij mij terecht en zij was niet de eerste in mijn financiële planning praktijk voor wie ik om “vertrekredenen” een financiële planning mocht samenstellen.
Linda zat er in financiële zin al warmpjes bij. Zij had een goed salaris met weduwenpensioen en een relatief lage hypotheek met dito lasten. Haar banksaldo had ook een prima omvang. Een ontslag met een ontslagvergoeding van ca. € 80.000 bruto moest de onmin maar wegnemen moet het bedrijf in kwestie hebben gedacht. Dat Linda geen nieuwe baan meer zou vinden stond op dat moment als een paal boven water. Maar met 2 jaar WW en daarna een vervroegd pensioen was er in financiële zin eigenlijk niets aan de hand en kon Linda haar huidige levensstandaard moeiteloos handhaven.
Natuurlijk hebben mijn bevindingen in het financiële planning verslag haar destijds gerust gesteld, maar zij bleef moeite houden met het feit dat zij met haar kennis en ervaring op haar 61e aan de dijk werd gezet. Dat een balletje onverwacht in de goede richting kan rollen bewees Linda onlangs met haar emailbericht aan mij.
Dat ging zo: Hoi Jan, Ik ben nog een tijdje doorbetaald geworden door mijn werkgever vanwege een overvloed aan vakantiedagen. Daarna heb ik maar kort een WW-uitkering gehad. Al met al heb ik een jaar kunnen uitrusten en eerlijk gezegd kwam mij dat wel goed uit. Toen werd ik verrassend genoeg door een oud medewerker van het bedrijf waar ik werkte en die inmiddels een eigen bedrijf was begonnen gevraagd om bij hem te komen werken. Inmiddels werk ik daar al weer 3 maanden, heb een goed salaris en het uitstekend naar mijn zin. Al met al heb ik maar heel kort in de WW gezeten en wie had dat verwacht. Dus back on track.
De boodschap die ik wil geven aan mensen in soortgelijke omstandigheden is: Het ontslagen worden bij een bedrijf is verschrikkelijk, zeker als je niet meer de jongste bent, maar het vervolgens gevraagd worden voor een op jou passende job maakt de pijn meer dan goed. En dat je niet op voorhand uit moet gaan van het nooit meer vinden van een job wordt wel bewezen door mijn situatie. Moraal van het verhaal: Oudere ontslagen werknemers moeten altijd hoop houden op een nieuwe job, want het balletje kan zo maar hun kant op rollen, zeker in de huidige arbeidsmarkt.